Categories: Aktualności taksonomiczne
Date: 02:55 19-01-13
Title: 33 nowych gatunków pająków trapdoorów (m.in. Aptostichus barackobamai)
Nie obyło się bez trudności
Aptostichus, podobnie jak wielu innym przedstawicielom Mygalomorphae, nie poświęcono do tej pory wystarczającej uwagi. Przyczyn tego stanu rzeczy jest kilka. Przede wszystkim trudności nastręcza w przypadku samic brak cech pozwalających jednoznacznie rozróżnić gatunki.
Również sam odłów osobników do badań stanowi problem - wiele gatunków zebrane może być jedynie podczas ściśle określonej pory roku, a jedynym sposobem ich wydostania (głównie samic) jest rozkopanie nory. W przypadku gatunków pustynnych wytropienie tych kryjówek możliwe jest jedynie po deszczu. Samce natomiast dużo łatwiej od siebie odróżnić, a ich zbieranie (np. poprzez pułapki) jest łatwiejsze. Stąd też 12 gatunków znanych jest tylko z jednej płci.
Opisano 33 nowe gatunki pająków[1] z rodziny Euctenizidae, zwanych trapdoorami. Wszystkie z nich należą do rodzaju Aptostichus Simon, 1891. Podobnie jak wśród poprzednich gatunków z tego rodzaju, których do tej pory było 7 (m.in. nazwane po Angelinie Jolie - A. angelinajolieae, czy Stephenie Colbercie - A. stephencolberti), wśród świeżo opisanych znajdziemy równie abstrakcyjne nazwy.
Taksonomia nieco wyższa
We wcześniejszym dokumencie[2] współautorstwa Bonda, omówiono zagadnienia związane z między innymi również Aptostichus. Podrodzinę, w jakiej wraz z innymi rodzajami się znajdował - Euctenizinae (Araneae, Mygalomorphae, Cyrtaucheniidae) - wydzielono jako osobną rodzinę, Euctenizidae.
Aptostichus spp.
Aptostichus jest rodzajem występującym głównie w Kalifornii (pojedyncze gatunki w Nevadzie oraz Arizonie). Są to głównie pająki kopiące nory z klapką (stąd określenie trapdoor), oblepione wewnątrz pajęczyną. Polują pasywnie (ang. sit-and-wait). Dojrzałość płciową osiągają po 5 lub więcej latach, natomiast całkowita długość życia może się wahać od 15 do 30 lat[3].
Spośród 40 gatunków, ponad połowę uważa się za zagrożoną lub podatną na zagrożenie. Dwa prawdopodobnie wyginęły na przestrzeni ostatniego półwiecza.
Nie obyło się bez trudności
Aptostichus, podobnie jak wielu innym przedstawicielom Mygalomorphae, nie poświęcono do tej pory wystarczającej uwagi. Przyczyn tego stanu rzeczy jest kilka. Przede wszystkim trudności nastręcza w przypadku samic brak cech pozwalających jednoznacznie rozróżnić gatunki.
Również sam odłów osobników do badań stanowi problem - wiele gatunków zebrane może być jedynie podczas ściśle określonej pory roku, a jedynym sposobem ich wydostania (głównie samic) jest rozkopanie nory. W przypadku gatunków pustynnych wytropienie tych kryjówek możliwe jest jedynie po deszczu. Samce natomiast dużo łatwiej od siebie odróżnić, a ich zbieranie (np. poprzez pułapki) jest łatwiejsze. Stąd też 12 gatunków znanych jest tylko z jednej płci.
Filogeneza
Przeanalizowano ponad 2000 osobników. Na podstawie ponad 70 cech morfologicznych zaproponowano wstępną filogenezę rodzaju, rozróżniając 4 główne grupy: Atomarius, Simus, Hesperus, Sierra. Istnienie zarówno niepustynnych, jak i pustynnych gatunków wśród trzech z nich, sugeruje niezależną adaptację do rozszerzających się terenów pustynnych południowej Kalifornii. Sam rodzaj natomiast jest idealnym kandydatem do dalszych badań na temat ekologii ewolucyjnej pustynnych stawonogów.
Nowe gatunki
Pośród bardziej rzucających się w oczy nazw nowych gatunków, znajdziemy między innymi dedykowaną: prezydentowi USA (będącym fanem pająków, głównie Spidermana), postaci z Gwiezdnych Wojen (Sarlacc) czy liderowi U2 (Bono).
Tłumaczył: Jacek Szubert