Poecilotheria subfusca

Gatunek sklasyfikowany w 1895 roku przez Pocock’a. Na wolności występuje na centralnej Sri Lance, w lasach tropikalnych. Niekiedy buduje kryjówki w ludzkich domostwach. Inne nazwy to Scurria fasciata i Poecilotheria bara. 

Nazwa angielska:Sri-Lankan ornamental ivory spot tarantula

Dorasta do 6,5-7 cm ciała, z rozpostartymi odnóżami do 15-20 cm.

Jest to najciemniej, bardzo kontrastowo ubarwiony pająk z rodzaju Poecilotheria. Tarczka grzbietowa ma żółtą otoczkę, pośrodku znajduje się – na ciemnym tle – jaśniejszy, gwiaździsty wzór. W jasnym świetle widoczny jest na niej fioletowy połysk. Odwłok jest szaro-czarny z bardzo wyraźnym, żółtawym rysunkiem. Odnóża są w szaro-czarne i żółto białe prążki. Nasada kłów jadowych jest biała. Na pierwszych trzech parach kończyn (od spodniej strony) znajdują się żółte paseczki. Od spodu jest czarny, z wyjątkiem szarego odwłoka. Dorosłe samce są ubarwione mniej wyraziście, a ich ciało ma wyraźny, fioletowy połysk. Pasek na ich odwłoku jest czarny. 

Wymiary terrarium dla dorosłej samicy to 40x30x40 cm (dł. x szer. x wys.). Wsypujemy do niego 5-centymetrową warstwę podłoża (torfu lub substratu kokosowego). Konieczny jest kawałek kory lub kilka gałęzi jako kryjówka. Poecilotheria subfusca to typowy nadrzewny ptasznik. W naturze żyje w koloniach – w terrariach również można trzymać te pająki w grupach, pod warunkiem zapewnienia im odpowiedniej ilości pożywienia i miejsca. Jest to jednak dość trudne i radziłabym trzymać te pająki raczej osobno. Optymalna temperatura dla tego gatunku to 28-30°C (w nocy może spadać do 22-24°C), a wilgotność powinna utrzymywać się na poziomie 80%. Inni autorzy opisów podają o wiele niższe temperatury trzymania tego ptasznika – 20-22°C w dzień i 17-19°C w nocy. 

Dojrzały samiec ma na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy), nie ma natomiast haczyków na przedniej parze odnóży krocznych. Są mniejsze, niż samice, mają ciemniejsze ubarwienie, z niewyraźnymi wzorami na ciele. Całe ich ciało ma wyraźny fioletowy połysk.

Aby doprowadzić do rozmnożenia, wymagany jest okresowy nocny spadek temperatury do 16 stopni. U tego gatunku gotowy do rozrodu samiec nie bębni odnóżami w ścianki terrarium. Nie wysyła żadnych sygnałów akustycznych. Przed wpuszczeniem go do terrarium samicy należy parę dobrze nakarmić. Zwykle samica po pewnym czasie pożera samca. Bardzo rzadko rozmnażany w niewoli. Kokon pojawia się po około 3-4 miesiącach od kopulacji i jest w nim około 100 jajeczek. Nimfy są dość duże – mierzą ok. 0,7 cm ciała, a z odnóżami dorastają aż do 1,5 cm. Małe pajączki są od 1 wylinki bardzo ładnie ubarwione i przypominają osobniki dorosłe. Mierzą 1 cm ciała, a z rozpostartymi odnóżami 3 cm.

Młode pajączki karmimy muchami, larwami mącznika młynarka i małymi świerszczami. Podrostki i dorosłe osobniki chętnie polują na duże świerszcze, karaczany i szarańczę. Dorosłym samicom można od czasu do czasu podać małą mysz.

Nie nadaje się dla początkujących. Jest bardzo szybki i doskonale skacze. Jego jad może stanowić pewne zagrożenie dla zdrowia człowieka. Rzadko kiedy broni się jednak ukąszeniem, raczej woli ucieczkę, niż atak. Bardzo niewiele osobników wykazuje agresję.

Autor: Awikularia

Literatura:
F. Kovarik, Sklipkani, 1998;
L. Klatil, Sklipkani krasavci s chlupatyma nohama, 1998;
E. Bruins, Encyklopedia terrarystyki, 2003;
P. Pastor, M. Kovac, AQUATERA, r. VIII, nr 4, 2002;
P. Brtnik, SKLIPKAN, nr 3, 2002;
H. J. Peter